Lode Laperre

Ik herinner me nog duidelijk mijn eerste ontmoeting met de schilderijen van Lode Laperre. Terwijl mijn blik over de getextureerde oppervlakken gleed, intens en zacht, rijk aan details, gewaagd in vorm en sfeer, kwam er aanvankelijk een gevoel van bevreemding in me op, in die zin dat het me te pakken kreeg en naar nieuwe gedachten, nieuwe keuzes, bevindingen en reacties leidde. Dat moment voelde fundamenteel innig en puur. Zo puur als de visuele expressie van Lode Laperre zelf.

In de schilderijen van de kunstenaar ontbreekt elke narratieve logica, is er geen informatie over wat zijn intentie was of wat hem dreef, of over wat voorafging. Door dergelijke toespelingen of herkenbare representaties te ontwijken, creëert Laperre een grammatica die sterk persoonlijk en apart is, conceptueel in vorm en communicatie.

Vermeldenswaard is ook de manier waarop elk werk een individueel en uniek karakter vertoont, alsof het zijn eigen, onoverdraagbare DNA is, mogelijk ontstaan uit dat ene kleine ogenblik waarop de kunstenaar besluit de controle los te laten en zich over te geven aan het creatieve proces en aan de onvoorspelbaarheid van de materialen zelf.

Ook de technieken die Laperre ontwikkelt zijn verrassend. Verflagen blootleggen, gutsen, schrapen, vaak tot het doek zelfs scheurt of geperforeerd wordt, alsof hij verblind is door het moment en net zo nieuwsgierig is naar de verborgen geheimen eronder. De kunstenaar boort tot in de kleinste molecule, op zoek naar de genetische informatie van het werk, naar iets dat verheldert of leidt, te midden van zoveel verwondering en bevraging.

Kijken naar het werk van Laperre is ook een oefening die tijd vraagt. Als het te snel gebeurt, kan het de zintuigen verhinderen de onverwachte landschappen te ontdekken die elke blik onthult.

Enargeia, de tentoonstelling die DAC met trots presenteert, helpt ons de mysteries en wonderen in het werk van Lode Laperre nog iets beter te begrijpen.
Moeten we hier enige conclusies uit trekken? Waarschijnlijk niet, maar misschien is dat ook de bedoeling.

Rui Guerreiro, Lissabon, september 2022

‘Er zijn bloemen die de mens enkel door hun vorm aanspreken. Dit maakt ze kostbaar in de ogen van sommigen en zielloos in de ogen van anderen. Het zijn de azalea's, bloemen van het oude China. Degenen die ze zielloze bloemen noemen, bedoelen dat ze geen parfum verspreiden. Maar omdat ze vorm en schoonheid hebben, houden veel mensen van ze, en deze liefde geeft ze de ziel die ze nodig hebben.’
Eduardo Lourenço 'Da pintura’